Pewnej mroźnej nocy, Drwale, wracając do domu, ujrzeli
spadającą gwiazdę. Pobiegli za kępę wierzb, gdzie, jak im się wydawało, spadła.
Zamiast spodziewanego złota znaleźli spowite w gwieździsty, złoty płaszcz
niemowlę, a na nim naszyjnik z bursztynu. Jeden z Drwali, choć był biedny i
miał kilkoro własnych dzieci, przygarnął chłopca i wychował.
Syn Gwiazdy był
piękny: miał złociste włosy i delikatną twarz. "Usta miał jak płatki
czerwonego kwiatu, oczy jak fiołki rosnące nad strumieniem przejrzystej wody, a
ciało jak narcyz na polu nie tkniętym przez sierp". Chłopiec miał jednak
zły charakter. Był hardy, samolubny i okrutny: znęcał się nad zwierzętami,
szydził z kalek, w żebraków rzucał kamieniami.
Pewnego dnia Żebraczka, którą Syn Gwiazdy obrzucił
kamieniami, wyznała Drwalowi, że przed dziesięciu laty zgubiła w lesie syna.
Opisała w co było dziecko owinięte oraz sznurek bursztynów, który miło powieszone
na szyi. Poznawszy prawdę o swoim pochodzeniu, Syn Gwiazdy był bardzo
rozczarowany i wstydził się matki Żebraczki. Odpędził ją, mówiąc że wolałby
pocałować ropuchę lub żmiję. Kobieta odeszła, płacząc gorzko, a chłopiec wrócił
do kolegów, których dotąd był przywódcą. Dzieci jednak nie chciały się już z
nim bawić - śmiały się i mówiły, że jest wstrętny i plugawy. Wtedy Syn Gwiazdy
odkrył, że został przeobrażony: miał teraz twarz ropuchy i ciało pokryte
łuskami, jak żmija. Zrozumiawszy, że źle uczynił, postanowił odnaleźć matkę i
błagać ją o przebaczenie.
Syn Gwiazdy wędrował po lesie, daremnie przywołując
matkę, nikt nie chciał mu pomóc. Zwierzęta, pamiętając jak był okrutny,
uciekały przed nim, dzieci wyśmiewały się z niego i obrzucały kamieniami. Po
trzech latach daremnej wędrówki przybył do miasta, w którym żołnierze za puchar
wina sprzedali go Czarownikowi. Czarownik kazał Synowi Gwiazdy znaleźć w
pobliskim lesie sztukę białego złota, zapowiadając, że jeśli chłopiec nie
spełni polecenia, ukarze go chłostą. Syn Gwiazdy przez cały dzień bezskutecznie
szukał w lesie złota. O zachodzie słońca usłyszał jęk schwytanego w sidła
Zajączka. Chłopiec uwolnił Zajączka, a on odwdzięczył mu się wskazując miejsce,
w którym ukryta była sztuka białego złota. Przy bramie miasta Syn Gwiazdy
spotkał Trędowatego, który błagał go o wsparcie. Chłopiec, zdjęty litością,
oddał mu złoto, ponieważ nic innego nie posiadał. Czarownik zbił Syna Gwiazdy i
pozostawił bez posiłku.
Nazajutrz Czarownik kazał chłopcu przynieść sztukę
żółtego złota, grożąc jeszcze surowszą karą. Syn Gwiazdy znowu nie mógł znaleźć
złota i znowu z pomocą pośpieszył mu Zajączek, wdzięczny, że poprzedniego dnia
chłopiec ulitował się nad nim. Przy bramie miasta Syn Gwiazdy znów spotkał
Trędowatego i znów oddał mu znalezioną w lesie sztukę złota. Czarownik zbił
chłopca i tym razem zakuł go w łańcuchy. Następnego dnia kazał mu przynieść
sztukę czerwonego złota, grożąc śmiercią. Jeszcze raz z pomocą Synowi Gwiazdy
przyszedł Zajączek, a przy bramie Trędowaty poprosił go o wsparcie. Gdy
chłopiec oddał mu złoto i wszedł do miasta, straż złożyła mu pokłon i wyraziła
zachwyt dla jego urody. Syn Gwiazdy myślał, że strażnicy naśmiewają się a
niego, ale, gdy przejrzał się w tarczy strażnika, zobaczył, że jego twarz
odzyskała dawną urodę. Na spotkanie z nim wyszli kapłani i dostojnicy - wedle starych
proroctw tego dnia w mieście miał zjawić się ich władca. W ciżbie Syn Gwiazdy
dostrzegł swoją matkę - Żebraczkę. Rzucił się jej do stóp, błagając o
przebaczenie. Gdy milczała, poprosił Trędowatego, aby wstawił się za nim. Wtedy
Żebraczka i Trędowaty kazali mu wstać, a on ujrzał przed sobą Króla i Królową,
którzy byli jego rodzicami.
Syn Gwiazdy został królem; był dobrym i sprawiedliwym
władcą - biednym rozdawał chleb i odzienie, Czarownika kazał wygnać z miasta,
Drwalowi posłał bogate dary, a jego dzieci otrzymały wysokie stanowiska.
Panował jednak tylko trzy lata, gdyż jego zdrowie nadwątliły doznane
cierpienia.
Zachęcam serdecznie do poznania twórczości Oskarda Wilde`a zarówno w basniach, jak ich ekranizacjach. Miłego czytania : )
http://www.e-teatr.pl/pl/realizacje/2305,streszczenie.html
